อยู่กับโรค ..ให้ได้ (ตอนที่1)

แน่นอนว่า เราป่วยเป็นโรคชื่อยาวๆนี้แล้ว ปฏิเสธอะไรไม่ได้
คุณหมอก็คอนเฟิร์มแล้วเมื่อพฤหัสที่ 5 เมษา
จากวันนั้น นับมาก็ราวๆ 2 เดือน
เราเฝ้าเพียรหาข้อมูลของคนที่ป่วย จนเราเข้าใจอะไรมากขึ้น

นับจากบรรทัดนี้ไป คือ สิ่งที่เราคิดได้
จะถูกหรือผิด เราไม่รู้จริงๆ แต่เราคิดได้แบบนี้

หากคุณหมอของเรา หรือ คุณหมอท่านอื่นได้อ่าน
ช่วยแสดงความคิดเห็นมาทางtwitterหรือทางอื่น
จะขอบพระคุณมากค่ะ ^/\^

สิ่งแรกเลย ต้องยอมรับว่าตัวเองป่วย
ย้ำเลยค่ะว่าต้องยอมรับ ไม่งั้นไปต่อไม่ได้

ทำไมต้องยอมรับ
คิดว่าตัวเองไม่ป่วย แล้วใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เหรอ ??
เราบอกเลยว่า ไม่ได้
เพราะ การดำเนินชีวิต ต้องเปลี่ยนไปแน่นอน

ถ้าคิดแบบคนไม่ป่วย แล้วฝืนตัวเองว่าต้องทำให้ได้
คิดแบบเดิม คาดคั้นเอาจาก ร่างกาย สมอง หัวใจ
คงพัง!

ในโรคอื่น อาจจะได้
ในร่างกายที่เพิ่งพิการ อาจจะได้
แต่สำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้า เราคิดว่าไม่ควร
ไม่ใช่ไม่ได้นะ แต่เราว่าไม่ควร ไม่เป็นผลดีเลย

ขอยกตัวอย่างง่ายๆ เรื่องการเขียนblog
แต่ละหัวข้อ ไม่ได้ยาวมากนัก
เป็นเมื่อก่อนใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที ก็เสร็จ

แต่รู้มั๊ยคะ โพสต์ที่ผ่านมา เราใช้เวลา 5 วันในการเขียน
โดยใช้วิธีใหม่ ซึ่งเราไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนตอนที่ไม่ป่วย
นั่นก็คือ ค่อยๆพิมพ์ไปในแต่ละวัน บางวันได้ 2-3 บรรทัด
บางวันก็ได้เยอะหน่อย

ก่อนหน้า ที่เราจะยอมรับความจริง เราพยายามไม่ทำวิธีนี้
พยายามฝืน พยายามเหมือนเดิม
ก็ศักยภาพเรามีนี่นา เราเคยทำได้ง่ายๆ เราต้องทำให้ได้สิ
จบ! พัง!
blogก็ไม่ได้ มิหนำซ้ำ ต้องผิดหวังกับตัวเองที่ทำไม่ได้

จนเรายอมรับความจริงนั่นแหละ ว่าเราไม่เหมือนเดิมแล้วนะ
เราทำแบบนั้นไม่ได้แล้วนะ
เก็บหนังสือประเภท คุณทำได้!! ลงลังบริจาคไปให้พ้นตัวเลย
แล้วค่อยๆทำ ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็หยุด เก็บเล็กผสมน้อย
ยอมรับซะ ว่าคนเก่าได้จากไปแล้ว เราต้องอยู่กับตัวเราแบบนี้ให้ได้

อย่างที่เราคุยกับคุณหมอ
แล้วคุณหมอถามเราประมาณว่า คิดว่าจะทำได้มั๊ย
แล้วเราตอบกลับไปว่า จะลองดู
คุณหมอยิ้มบอกว่าดีแล้ว ไม่ต้องคิดว่าทำได้หรือไม่ได้
ตาเราร้อนผ่าว เอ่ยปากขอบคุณคุณหมอเบาๆ คอแห้งผากเลย
เพราะอะไรรู้มั๊ย
เพราะคุณหมอไม่พูดว่า คุณทำได้!!

เราขอยกข้อความที่คุณ ‏@wisaruda ทวีตคุยกับเรานะคะ
ถัดจากวันที่เราไปหาหมอตามนัด แค่ 2 วัน
(คุณ ‏@wisaruda เป็นใคร
ลองไปตามอ่านที่blogนี้ได้เลยค่ะ --> เมื่อต้องอยู่กับชีวิตที่ไม่มีหวัง )

@DEPme แต่เราก็พยายามทำมันไปค่ะ ทำไปจนถึงที่สุดเท่าที่เราพอจะทำได้ ... ก็แค่นั้น
@DEPme แต่คนอื่นจะบอกว่า ไม่ได้ต้องทำให้ได้นะ ทำนองนี้ แต่ก็คิดว่า เขาไม่เข้าใจเรา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
@DEPme ค่อยเป็นค่อยไปค่ะ เราเป็นจนเราไม่คาดหวังอะไรแม้กับตัวเองน่ะค่ะ เป็นแล้วเราบังคับตัวเองไม่ได้ มันเป็นของมันแบบนี้แหละ

นี่แหละ ใช่เลย
มันเป็นไปตามนั้นเลย คนที่ฝ่าฟันโรคนี้มาจนถึงจุดนึงแล้ว
เข้าใจแล้ว ยอมรับแล้ว ถึงทวีตข้อความแบบนี้ออกมาได้

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะ
สำหรับคนที่เคยทำอะไรก็ทำได้
ถึงแม้ว่า จะยอมรับความจริงได้แล้ว
ชีวิต ไม่ได้มีแค่การเขียนblog
ทุกอย่างที่ต้องเผชิญในแต่ละวัน เราต้องหัดเรียนรู้ใหม่
แม้กระทั่ง การรับโทรศัพท์ การติดต่องาน การสั่งงาน
งานบ้าน การขับรถ มากมายก่ายกองเลยค่ะ

ขอเล่าต่อในตอนหน้า
เพราะค่อนข้างยาว แต่เราก็อยากจะ up blog ตอนนี้แล้ว
^_^
ไม่ต้องรอให้มันสมบูรณ์แบบหรอกเน๊อะ


+ + + + + + + + +

อ่านต่อ  --->  อยู่กับโรค ..ให้ได้ (ตอนที่2)