วันแรกที่แผนกจิตเวช

ศุกร์ ที่ 20 มกราคม 2555

ไปโรงพยาบาลรามาฯแบบไม่หวังอะไรมาก เพราะไม่รู้จะได้ตรวจรึเปล่า

ทำประวัติคนไข้ใหม่ จนท.ถามว่าเป็นอะไรมา

ไม่รู้จะตอบอะไร ก็เลยบอกไปว่า " ปวดหัวค่ะ ขอตรวจแผนกจิตเวชได้มั๊ยคะ "

จนท.ไม่ได้พูดอะไร ระหว่างรอแฟ้มเสร็จ เราก็นั่งลุ้น

คิดไปพลางว่า ถ้าเค้าส่งไปอายุรกรรม ก็ไม่เป็นไร 

เดี๋ยวคุยกับคุณหมอที่นั่นอีกที ให้ส่งต่อก็ได้ 

ซักพัก จนท.เรียก แล้วยื่นแฟ้มให้ไปติดต่อจิตเวช

เราถามทาง แอบดีใจ แล้วก็ตื่นเต้นนิดๆ 

รู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่ Wonderland  -"-

เข้าไปยื่นแฟ้มให้คุณพยาบาลแล้วไปนั่งรอ

ตอนนั้นยังไม่แปดโมงเช้า คนไม่เยอะเท่าไหร่ เก้าอี้ยังไม่เต็ม

มองไปรอบๆ ก็เหมือนแผนกอื่นทั่วๆไป ตื่นเต้นนิดหน่อย
พอนั่งไปซักพักก็รู้สึกเฉยๆ 

แอบคิดว่า เป็นคนไข้ใหม่แบบนี้ กว่าจะได้ตรวจคงเกือบเที่ยงชัวร์

แต่ไม่เป็นไร เตรียมอุปกรณ์ในการรอมาพร้อม 

อันนี้ นั่งถ่ายรูป บัตรประจำตัวคนไข้เล่นๆ 

เห่อบัตรใหม่ - -"

แต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย 

กิจกรรมเยอะมาก แทบไม่ได้ขุดอะไรที่เตรียมไว้รอออกมาเลย

ไหนจะชั่งน้ำหนัก วัดความดัน ตามปกติแล้ว 

ถูกเรียกไปทำแฟ้มประวัติอีกครั้ง ซึ่งอันนี้เป็นสิ่งใหม่เลย

เพิ่งรู้ว่า เค้าแยกแฟ้มประวัติจิตเวชออกมาต่างหาก 

ถ้าใครเคยไปรักษาที่รามาฯ คงจะจำแฟ้มสีเหลืองได้ 

แต่ถ้าเป็นผู้ป่วยจิตเวช ก็จะทำแฟ้มเพิ่มขึ้นมาอีกแฟ้ม

รูปร่างหน้าตาก็คล้ายกัน แค่เป็นสีฟ้าๆเทาๆ

ซึ่งกว่าจะเสร็จ ต้องกรอกเอกสารเยอะมาก หลายหน้าเลย

ระบุทุกสิ่ง ละเอียดยิบ (แน่นอน มันจำเป็นต่อการรักษา)

เรากรอกจนเมื่อย

ซึ่งถ้าไม่พร้อมเขียน คุณพยาบาลจะถามแล้วกรอกให้นะคะ

ยังไม่จบ มีแบบสอบถามประเมินการฆ่าตัวตายอีก

เรายังกรอกไม่เสร็จเลย คุณพยาบาลก็ให้ไปนั่งรอด้านใน

บอกว่า เสร็จแล้วค่อยเอามาให้ก็ได้ 

กิจกรรมเยอะยิ่งกว่าโฆษณาเมืองไทยประกันชีวิตอีก

เราเข้าไปรอหน้าห้องด้านใน ซักพักก็เข้าไปพบคุณพยาบาลคนหนึ่ง

เข้าใจ ณ ตอนนั้นว่าเป็นพยาบาลมาซักถามทั่วไปก่อนพบแพทย์

ก็งงๆเล็กน้อย ประวัติก็กรอกละเอียดยิบแล้ว ยังมีสัมภาษณ์อีกเหรอนี่

(มาเข้าใจตอนหลังว่านี่คือ ขั้นตอนพบนักสังคมสงเคราะห์ของทางแผนกจิตเวช)

จนท.ที่คุยด้วย 

เป็นผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางดีมาก ดูมีเมตตา 

เหมือนออร่าความเมตตาเปล่งประกายรอบตัวเลย

หน้ายิ้มตลอดเวลา แต่ไม่รู้สึกว่าเฟค 

คุยทั่วไป มีอาการอะไรมา กี่วันแล้ว 

ทำไมถึงมาที่นี่ ใครแนะนำมา เราก็บอกว่าเสริซจากinternet

ก่อนมารู้สึกยังไง ตัดสินใจยากมั๊ย เข้ามาแล้วรู้สึกยังไง 

ซึ่งเราก็คุยตามปกติ จึงได้รู้ว่า 

มีคนที่เข้ามาแล้ว ลังเลใจ กลับบ้านไปก่อนพบคุณหมอก็มาก 

หลังจากนั้นก็แนะนำข้อมูลทั่วไปของหน่วยตรวจผู้ป่วยนอกจิตเวช

มีแผ่นพับให้ อธิบายว่า มีอาการแบบไหนควรมาตรวจ

ซึ่งจนท.บอกเราว่า ไม่ต้องรอจนมีอาการทางร่างกาย

แค่รู้สึกเครียดมากๆก็เดินเข้ามาได้แล้วนะคะ ที่นี่ยินดี 

เรารู้สึกประทับใจ รวมทั้งประหลาดใจด้วย ว่านี่โรงพยาบาลรัฐนะ

แต่เราได้รับบริการที่ดีมากเลยทีเดียว 

และมีคำแนะนำเรื่องการกินยา ว่าอย่าหยุดยาเอง

ถ้ามีผลข้างเคียงมาก ให้กลับมา ชี้เบอร์โทรให้ด้วย 

ว่ามีอะไรโทรเข้ามาสอบถามได้ ก็เป็นคำแนะนำทั่วๆไป 

ด้วยบุคลิกที่เย็นมากของจนท. ทำให้เรารู้สึกสบายๆ

จากนั้น ก็บอกให้รอข้างนอก ขอเขียนสรุปแป๊บนึง 

โอ้โห อะไรจะพิถีพิถันขนาดนั้น 

หลังจากนั้นมาที่เคาน์เตอร์ คุณพยาบาลถามหาแบบสอบถามการฆ่าตัวตาย

แหม..นึกว่าจะลืมซะแล้ว กะเนียนๆไม่กรอก -"- 

ก็เลยต้องนั่งกรอกตรงนั้นอีก T_T

ขอเอ่ยถึงพยาบาลประจำแผนกนี้นะคะ

เค้าคงคัดมาแหละ..

ปกติ เราจะเคยชินกับโรงพยาบาลรัฐ ว่าพยาบาลงานเยอะมาก

คนไข้เยอะ บรรยากาศวุ่นวายจะให้เค้ายิ้มแย้มแจ่มใส

เหมือนที่เราไปโรงพยาบาลเอกชนคงไม่ไหว

ทำให้เราไม่คาดหวังอะไรอยู่แล้ว 

แต่พยาบาลที่นี่ค่อนข้างดีเลยค่ะ 

พูดดี ยิ้มบ้าง ไม่ใช่พนักงานต้อนรับที่คอยยิ้มตลอด แบบนั้นเฟค

แต่ดูรวมๆแล้ว ทุกๆคนตั้งใจทำงานและระมัดระวังการสื่อสารกับผู้ป่วยพอสมควร

เราพอใจ และรู้สึกชื่นชม

และแล้วในพริบตาเราก็ไปนั่งรอหน้าห้องตรวจแล้ว ราว10โมงเท่านั้นเอง

ที่คิดไว้ว่าคงรอถึงเที่ยง ก็ไม่ใช่ 

ถือว่าเร็วมาก

พิมพ์มายาวเชียว
ยังไปไม่ถึงพบคุณหมอซักที ต้องยกไปโพสต์ถัดไป 

>_<

+ + + + + + + + +

อ่านต่อ  --->   และแล้วก็พบคุณหมอ