คืนถัดมา ก็ต้องกินยา เพราะจำนนด้วยเหตุผล
แล้วก็เจอกับนรกบนดินชัดๆ
ไหนจะอาการที่เป็นอยู่เดิม ซึ่งแย่เต็มที่แล้ว
ไหนจะผลข้างเคียงของยา
ไหนจะทำท่าว่าอาจติดหวัดมาจากโรงพยาบาล
ร่างกายอ่อนแอเต็มที่เลย
ตื่นขึ้นมาพุ่งเข้าห้องน้ำ คลื่นไส้ประหนึ่งคนท้องในละคร
แต่ไม่มีอะไรออกมาเลย
แทบจะเกาะโถส้วมนอนตรงนั้น
ตามด้วยเวียนหัวสุดๆ จะยืนจะเดิน เวียนหัวไปหมด
แล้วต่อด้วย ปวดหัวแทบระเบิด ปวดจนทำอะไรไม่ได้เลย
ปวดปุ๊บ ต้องนอนอย่างเดียว
เรียกว่าใช้ชีวิตอยู่บนที่นอน กับ ห้องน้ำ แค่นั้น
ไม่หิว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
ปากแห้ง ลอกเป็นแผ่นๆเลย
นั่งๆนอนๆบนที่นอน เดี๋ยวก็หลับไป เดี๋ยวก็ตื่น แล้วก็หลับอีก
วนเวียนอยู่แบบนั้น อะไรก็ไม่เอาแล้ว
ทีวีไม่ดู Netbookวางอยู่ตรงหน้า ก็ไม่เปิด ไม่อยากจับเมาส์
โชคยังดีที่มี Tablet จอ 7" พอให้อ่านนู่นนี่แก้เครียด
เพราะมันไม่ใหญ่เกินไป และไม่เล็กเหมือนโทรศัพท์จนอ่านยาก
มองตัวหนังสือใน Tablet ไม่ได้ เหมือนมันโฟกัสไม่ได้
ใจเสียมาก..เพราะเป็นคนสายตาดีก็ว่าได้
ตั้งแต่เด็กจนโต วัดกี่ครั้งก็ปกติ
รีบหาข้อมูลทั้งที่ตาพร่า
ได้ความว่า มันจะเป็นชั่วคราว อย่าตกใจ ไม่ต้องไปวัดสายตาแต่อย่างใด
ก็โล่งใจไปเปราะนึง..เป็นอยู่ 2 วันก็หาย
อาการคลื่นไส้ก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่เวียนหัวยังอยู่ จะลุกยืนเดิน ต้องตั้งสติ ไม่ลุกพรวดพราด
ที่หนักที่สุดคือ อาการปวดหัว มันแย่มาก
มันปวดแทบตลอดเวลาที่ไม่หลับ
ก็เลยพยายามจะหลับตลอดเวลา จะได้ไม่ปวด
ทุกข์ทรมาน เหมือนตกนรกก็ไม่ปาน
(ก็ไม่รู้หรอกว่านรกเป็นยังไง)
ไหนจะกังวลว่า ตกลงเราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า
ต้องรออีกหลายวัน จะถึงวันนัด
เรียกว่า อยากนอนแล้วตื่นอีกครั้ง วันหมอนัดเลยได้ยิ่งดี
+ + + + + + + + +
อ่านต่อ ---> อดทนๆๆๆๆๆ
