24 พฤษภาคม 2555

(น่าจะ)ยังเหลือ


ไม่เป็นไรนะ ถ้าตอนนี้แกยังไม่สะดวกที่จะคุยก้อไม่เป็นไร 
เรื่องเจ็บป่วยแบบนี้ เป็นเรื่องที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน 
แกเป็นคนเก่ง หลายเรื่องแย่ๆ แกผ่านมันมาได้เลย
เรื่องนี้ชั้นก้อมั่นใจนะ ว่าแกก้อผ่านมันไปได้แน่นอน
ชั้นเป็นคนหนึ่ง ที่พร้อมอยู่ข้างแกเสมอนะ
และเมื่อไหร่ที่แกโอเค 
อยากให้ชั้นทำแกงส้ม ทำขนมจีนแกงเขียวหวานให้กิน ก้อบอกนะ
ก้อย

นี่คือ ส่วนหนึ่งของข้อความที่ได้จากเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ
ถึงเวลานี้ก็คงร่วม 20 ปีแล้ว
เพื่อนคงใช้ความพยายามมากในการจะติดต่อเรา
เราปิดมือถือเบอร์ที่เพื่อนส่วนใหญ่ติดต่อได้มาราว 4 เดือนแล้ว
จนสุดท้ายที่เพื่อนติดต่อได้ เราก็ยังขอที่จะไม่คุยด้วยเสียง แต่เล่าทางตัวอักษรคร่าวๆ

คนที่ป่วยด้วยโรคทางจิตเวชหลายคน ต้องสูญเสียอะไรมากมายในชีวิต
หลายคนสูญเสียงาน สูญเสียเพื่อน สูญเสียคนรัก
หลายคนก็สูญเสียทุกอย่าง แม้กระทั่ง "ชีวิต"

วันนี้ เวลานี้ เราสูญเสียความเข้าใจจากครอบครัวไปแล้ว
และอาจจะสูญเสีย งาน และ เงิน จากปัญหาหลายๆอย่างในรอบหลายเดือนนี้
มันทำให้เราอาจจะต้องตัดสินใจปิดกิจการของตัวเองที่สร้างมากับมือ

วันนี้เรายังเหลืออะไรบ้าง ??

เพื่อน

นอกจาก "ก้อย" เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็ก
เรายังพอเหลือเพื่อนในปัจจุบันอีกบ้าง
ขอบคุณที่พยายามเข้าใจ
ถึงแม้บางครั้งจะเข้าใจยาก แต่ไม่ทอดทิ้งเราไปไหน

ขอบคุณเพื่อนรุ่นพี่ "พี่ยุ้ย" ที่อยู่กับเราเสมอมาทั้งสุขและทุกข์
ขอบคุณเพื่อนรุ่นน้อง "ทราย" ที่เข้าใจว่าใครๆก็เป็นโรคนี้ได้

มิตรภาพบนTimeline
blogนี้ ทำให้เราได้พบกับมิตรภาพบนโลกออนไลน์
จากที่นี่ เชื่อมไป twitter หรือ จาก twitter เชื่อมมายัง blog นี้

เราไม่รู้จะอธิบายยังไงดี 
ทั้งคนที่ป่วยเหมือนกัน
ทั้งญาติผู้ป่วยที่เข้าใจ และคอยมาให้กำลังใจ
ทั้งหลายๆคนที่ได้มาอ่าน และพยายามทำความเข้าใจ
ถึงแม้จะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ยังคงให้กำลังใจ

คุณหมอ 

คุณหมอ ก็เป็นอีกหนึ่งที่เราน่าจะยังเหลือในชีวิตนี้
4 เดือนเต็มกับความพยายาม ความเอาใจใส่ต่อคนไข้
4 เดือนเต็มกับการพบปะพูดคุยกัน
เราไม่รู้จะอธิบายยังไง 
นอกจากความปรารถนาที่อยากรักษาคนป่วยให้หายตามหน้าที่แพทย์แล้ว
เรายังสัมผัสได้ถึงมิตรภาพจากคุณหมอในฐานะคนๆนึง

คนรัก

นี่คืออีกหนึ่ง ที่เรายังพอจะเหลืออยู่ ณ วันนี้  
นับว่าเรายังโชคดี 


เราไม่รู้ว่าเราจะประคับประคองความสัมพันธ์ไปได้นานแค่ไหน
แต่วันนี้ เค้าก็ยังอยู่ 
มันไม่ง่ายเลย ที่จะอยู่กับคนป่วยโรคซึมเศร้า
แค่เราจะดูแลประคับประคองตัวเองให้หายใจต่อไปในแต่ละวันก็ยากแล้ว
เราไม่อาจดูแลความรัก ความสัมพันธ์ ให้ดีได้เหมือนเดิม 
ทุกอย่างมันดูเปราะบางพร้อมจะแตกเป็นเสี่ยงไปหมด 

อย่างน้อย วันนี้ก็ขอบคุณที่ยังไม่ปล่อยมือ เดินจากไป

ลมหายใจ

เราอาจจะสูญเสียอะไรหลายอย่างไปแล้ว 
และ อาจกำลังจะสูญเสียอีกหลายอย่าง 

แต่อย่างน้อย เราก็ยังเหลือลมหายใจ 
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ .. เราก็ต้องสู้ต่อไป   

+ + + + + + + + +

อ่านต่อ  --->  โลก(ไม่)สวย