16 เมษายน 2555

สมอง - หัวใจ


เราเขียนทั้งหมดข้างล่างนี้ ตั้งแต่2-3วันแรกที่คุณหมอบอก
ว่าเราเป็น Major Depressive Disorder
มันเป็นความรู้สึก ณ ช่วงเวลานั้น
เราคิดอยู่นานว่าจะเอามาลงดีรึปล่าว เพราะเกรงจะดราม่าเกินไป
แต่คิดจนตกตะกอนแล้ว ควรเอามาลงสินะ
ยาวซักหน่อย แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริง
และอาจจะเป็นประโยชน์กับคนอื่น


========================

นาทีที่คุณหมอบอก ว่าเราเป็นอะไร
เราหูอื้อ ตาลาย ถ้าเป็นภาพในหนัง
คงมองเห็นหน้าคุณหมอแบบเบลอๆ เสียงก้องๆ
เราจับใจความไม่ได้มาก แต่น่าจะ..
เราเป็นเพราะร่างกายของเราเอง ต้องกินยา
การทำจิตบำบัด ไม่สามารถช่วยได้มาก
อาจจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์ อะไรประมาณนี้

มันอึ้งๆอีกครั้ง ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่คิด
แต่อย่างที่บอกมาตลอด เมื่อฟันธงมาแบบนี้ ความรู้สึกมันต่างออกไป

ไม่ใช่เราไม่รู้เกี่ยวกับร่างกายเรา
เราเคยมีอาการคล้ายๆแบบนี้ เป็นช่วงเวลาสั้นๆมาแล้ว 2 ครั้ง

ครั้งแรก เกิดจากยาที่คุณหมอจ่ายให้ซึ่งเราไม่รู้ชื่อยา
ตอนนั้น เราสลบกลางอากาศเลย ไม่ได้เป็นลมนะ
เป็นช่วงเวลาใกล้ค่ำ เรายืนซื้อขนมอยู่ ระหว่างที่รอ
อยู่ๆก็เหมือนปลั๊กหลุด เราล้มตึงหัวฟาดพื้นปูน เลือดออกที่หัวนิดหน่อย
มีคนมาช่วยกัน ไม่กี่วินาทีเรารู้สึกตัว แล้วก็เริ่มเจ็บๆที่หัว
ก็ส่งรพ.กันไป เราขอให้พาไปรพ.ประจำของเรา ซึ่งไกลจากที่นั่นพอสมควร
แต่พี่ที่พาไป ก็อุตส่าห์ไปส่งให้ เป็นรพ.เอกชนแห่งหนึ่ง ที่มีประวัติของเรา
แล้วทุกอย่าง ก็ดำเนินไปตามขั้นตอนของมัน เอ๊กซเรย์ดูว่ากระโหลกร้าวมั๊ย
แอดมิทดูอาการทางสมอง พอโอเค เราขอออก คุณหมอก็จ่ายยามาให้กินตามปกติ
หลังจากกินยา เราก็แย่มาก มันเป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกแย่ตลอดเวลา
เพราะจะร้องไห้ได้ทุกนาที จิตตก งงตัวเอง
สุดท้าย กลับไปหาหมอ หมอให้หยุดยา ประมาณ2วัน หายเป็นปกติ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนั้นเรารู้สึกทันทีว่า
ร่างกายเรา พร้อมที่จะเกิดภาวะซึมเศร้าง่ายเหลือเกิน
คนอื่นเค้ากินยากัน ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

ที่มั่นใจอีกครั้งคือ ครั้งที่2นี่ Roaccutane (Isotretinoin 10 mg)
หลายคนคงพอรู้ว่า เป็นยารักษาสิว
ถามว่าเป็นสิวมากมั๊ย ก็ไม่ เมื่อเทียบกับคนอื่น
แต่..มันมาก สำหรับคนไม่เคยเป็นสิวในวัยรุ่นเลย
พอคุณหมอคลินิคผิวหนังชื่อดังเสนอ เราก็กิน
ผ่านไปหลายวัน เราก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับอารมณ์
มันแย่มากๆ บอกไม่ถูก ทุกอย่างแย่ไปหมด
จนวันนึง เรายืนที่ระเบียงชั้น3 แล้วจู่ๆก็คิดขึ้นแว๊บนึงว่า
ถ้าตกจากระเบียงชั้น3 จะเป็นยังไง จะตายมั๊ย?
คิดเองก็ตกใจเอง ว่าทำไมถึงคิดอะไรแบบนี้
เราเดินกลับเข้ามา เปิดNetbook เช็คไปเรื่อย
ไม่รู้ว่าอยู่ๆ มันไปถึงข้อมูลของยาRoaccutaneได้ยังไง
อาจจะเป็นประสบการณ์จากยาครั้งที่แล้ว ทำให้เราสงสัย
เราค้นข้อมูล แล้วพบว่า มีคนเกิดภาวะซึมเศร้า หลังจากกินยานี้
เราชะงัก ตั้งสติคิด แล้วตัดสินใจหยุดกินทันที
ผ่านไป 3-4 วัน ทุกอย่างก็ดีขึ้น

ตอนนั้นเราเริ่มคิดแล้วว่า
เรามีแนวโน้มจะเกิดภาวะซึมเศร้าง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ??
มันเป็นคำถามในใจ ที่ไม่ได้หาคำตอบแต่อย่างใด
เพราะหลังจากนั้น ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอีก
จนครั้งนี้แหละ ครั้งที่เราต้องเดินเข้าไปแผนกจิตเวชตามที่เล่ามาทั้งหมด

ยิ่งคุณหมอบอกว่า มันเกิดจากร่างกายเรา
เรายิ่งรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน หูอื้อ ตาลาย
เรากลับถึงบ้าน แล้วนั่งพิงหมดอาลัยตายอยาก

ตั้งคำถามว่า..ถ้าโรคนี้ มันเกิดเพราะสมองของเรา
แล้วเราจะเอาอะไรไปสู้กับมัน
ก็สมองควบคุมทุกสิ่งไม่ใช่เหรอ
เราก็เห็นๆกันอยู่ คนที่สมองได้รับความกระทบกระเทือน
แม้หัวใจยังเต้น ยังหายใจ มันจะต่างอะไรกับผัก

แล้วเราจะทำยังไง ไม่ว่าเราอยากจะต่อสู้แค่ไหน
ถ้าสมองเราสั่งให้เราเป็นแบบนี้ เราจะทำยังไง
เราคิดถึงเนื้อเพลง..

ทำตามที่สมองสั่ง ทั้งๆที่ตรงข้ามกับหัวใจ
(เพลง จุดอ่อนของฉันอยู่ที่หัวใจ)

สั่งสมองให้คอยควบคุมใจ
แต่จะสั่งการยังไง ก็ฉุดใจไว้ไม่ไหว
เมื่อสมองและหัวใจไม่ยอมเดินไปด้วยกัน
(เพลง ความเคยชิน)

ความเป็นจริง มันใช่เหรอ
สมองมันควบคุมทุกอย่าง หัวใจไม่ได้มีหน้าที่คิดซักหน่อย
นั่นมันในเพลง..

แม้เราจะบอกว่าเรารักใครด้วยหัวใจ แต่จริงๆมันใช่เหรอ
ตามหลักวิทยาศาสตร์ มันเป็นแบบนั้นเหรอ
เราคิด เรารู้สึก เรารัก เราต้องการ  ด้วยหัวใจเหรอ
เราว่าไม่นะ .. ด้วยสมองรึเปล่า ??

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา เราตั้งคำถามวนเวียน

น้ำตาไหล..

ถ้าเพราะสารเคมีในสมอง หรือ
การทำงานที่ผิดพลาดอะไรซักอย่างของสมอง ทำให้เราเป็นแบบนี้
แล้วเราจะทำยังไงกับชีวิตในวันข้างหน้า

คุณหมอบอกว่า รักษาได้ ใช่ค่ะ เรารู้
แต่นั่น ก็ไม่ได้หมายความว่า จะกลับมาเป็นซ้ำไม่ได้
และถ้ามันกลับมาเป็นซ้ำอีก ในช่วงเวลาสำคัญของชีวิต
เราจะทำยังไง

จะให้เราสู้ด้วยหัวใจเหรอ สู้ยังไง สมองมันคุมใจนะ
สู้ด้วยใจน่ะ มันแค่สัญลักษณ์

วันแรกที่กินยา เรามั่นใจว่าเราต้องกินไปอย่างน้อย 6 เดือน
ตามที่อ่านข้อมูลมามากมาย
วันที่คุณหมอบอกกับเราว่า อาจจะต้องกินยาถึง 6-7 เดือน
แว๊บนั้น เรารู้สึกว่า 2 ปีรึปล่าว??

เรารู้สึกชัดเจนมาก ว่า
ชีวิตหลังจากนี้ จะไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป
เราไม่ได้ต่อต้านการกินยา และถึงจะต่อต้าน
เราจะมีทางเลือกอะไรอีก
มันเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็น จับต้องไม่ได้
สารเคมีในสมอง มันคืออะไร เรายังไม่รู้เลย

เราเปิดเพลงนี้ขึ้นมาฟัง

.........
ชีวิตทำไมยากเย็นขนาดนั้น สองมือจะมีเรี่ยวแรงขนาดไหน
แต่หัวใจของคน ยังยืนยันจะไม่ถอดใจ
.........
วันเวลาไม่เคยจะหยุดเดิน อย่างไรเราคงต้องเดินไปกับมัน
เก็บทุกความผิดพลั้ง เป็นคำเตือนให้เราเข้าใจ
ชีวิตเริ่มตรงที่คำว่าฝ่าฟัน ขอเพียงใจเราเท่านั้นไม่หวั่นไหว
บทชีวิตของเรา เราจะทำให้มีความหมาย
..
ในค่ำคืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาวอยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป
ยังคงมีรักแท้เป็นแสงนำไปในคืนที่หลงทาง
..
นาทีที่ความฝันนั้นพร้อมเป็นเพื่อนตาย
เส้นทางนี้ฉันยังมีจุดหมาย
ตราบใดที่ปลายท้องฟ้ามีแสงรำไร
จะไปจนถึงแสงสุดท้าย
.........
.........
ในค่ำคืนที่ฟ้าท้าทายใจคนอยู่ตรงนี้ และฉันยังคงก้าวไป
.........


ในค่ำคืนที่ฟ้าท้าทายใจคนอยู่ตรงนี้ และเรายังคงร้องไห้


+ + + + + + + + +

อ่านต่อ  --->  จิตแพทย์