24 ตุลาคม 2555

หยุดยาเอง

ไปโรงพยาบาลตั้งแต่ต้นเดือน ตอนนี้ปลายเดือนแล้ว
อัพซักหน่อยมั้ย T_T

อันที่จริงนัดตั้งแต่ปลายเดือนกันยา
แต่ทางโรงพยาบาลส่งจดหมายมาเลื่อน
เลื่อนกันไปเลื่อนกันมา ตกลงไม่ได้ไปเลย
แถมแผลงฤทธิ์แผลงเดชหยุดกินยาไปเรียบร้อย

หยุดวันแรกๆก็ยังโอเคดี ผ่านไป 2-3 วัน เอาแล้วสิ
อาการมาเต็ม เป็นอาการเหมือนช่วงกินยาใหม่ๆเลยค่ะ
ปวดหัว คลื่นไส้ อาเจียน เกาะโถส้วมกันอีกรอบ
แต่ก็เป็นอยู่ไม่กี่วัน มันเป็นอาการแบบพอทน ไม่ก็เพราะชินแล้ว
แถมแอบมีความสุขที่ไม่ต้องกินยาทุกวัน >_<

โทรไปหยั่งเชิงที่แผนกจิตเวชว่าคุณหมอลงวันไหนบ้าง
คุณพยาบาลที่นี่ก็ดีใจหาย ขอ HN อย่างเดียวเลย
แค่จะสอบถาม คุณพยาบาลจับนัดเสร็จสรรพค่ะ

พฤหัส ที่ 4 ตุลาคม 2555

ทุกครั้งที่ไปโรงพยาบาล จะต้องออกเช้ามากๆ
แล้วต้องไปรอนานมากๆ รอจนเครียด
คราวนี้เอาใหม่ ออกสายหน่อย กะว่าไปทันแน่ๆ
ที่ไหนได้ เจอรถติดแบบกลับไม่ได้ ไปไม่ถึง

แถมตั้งแต่แผนกผู้ป่วยนอกจิตเวชฯ ย้ายไปอยู่ตึกใหม่
ยังไม่เคยไปเลย หน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้ รู้แต่อยู่ชั้น 9
พุ่งตัวเข้าโรงพยาบาลได้ แทบกรีดร้อง ลิฟท์ๆๆ ลิฟท์อยู่ไหน
เจอลิฟท์ตัวไหนก็ไม่รู้ ขึ้นเลย พอถึงชั้น 9 ยืนงงล่ะทีนี้
ป้ายอะไรเนี่ยะ บอกว่าแผนกจิตเวชอยู่อีกฝั่งนึง ต้องขึ้นลิฟท์อีกตัว
กำลังยืนตั้งสติอยู่ 2 วินาที ก็เจอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย
เป็นชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล
มีคนนึงน่ารักมากๆ ช่วยอธิบายว่าเดี๋ยวลงลิฟท์ไปชั้น 8
แล้วเดินไปจนสุดทาง ขึ้นลิฟท์อีกตัวไปชั้น 9 ใหม่

OMG นี่เกือบได้ลงไปชั้น 1 ใหม่ แล้วเดินไปหาลิฟท์ที่ว่า
แล้วไต่ขึ้นไปชั้น 9 ใหม่แล้วค่ะ แล้วลิฟท์ไม่ได้จะมาเร็วขนาดนั้น
คุณเจ้าชายเห็นเราทำหน้ามึนงง เลยอธิบายระหว่างรอลิฟท์
ว่า..จริงๆแล้วจิตเวชอยู่อีกฝั่งนึงของตึก ชั้นนี้เดินทะลุไปไม่ได้
แต่ชั้น 8 เดินทะลุได้ทั้งชั้น .. อ่อ -"-

เราก็ลงลิฟท์ไปพร้อมกับคุณเจ้าชายและเพื่อนๆ
พอถึงชั้น 8 ประตูเปิด คุณเจ้าชายยังกดลิฟท์ค้างไว้แล้วอธิบายต่อ
บอกให้เดินไปทางนี้ๆ สุดทางเลยนะ เดินไปเรื่อยๆ จนเจอลิฟท์แบบนี้

แล้วคิดเหรอว่าจะเดิน วิ่งค่ะวิ่ง วิ่งอย่างเดียวเลย
ก็คุณหมอของเราลงตรวจสัปดาห์ละวัน ถ้าไม่ทัน จบข่าวเลย
เทคตัวเข้าแผนกปุ๊บ วิ่งไปหาคุณพยาบาลแล้วบอกว่า accidentค่ะ
-/\- ผิดขั้นตอนที่เค้ากำหนดไว้ทุกอย่าง (ขอโทษน้า แงๆ)

คุณพยาบาลแผนกนี้ใจเย็นมาก
ไม่มีชักสีหน้าอะไรยังไงเลย ทั้งๆที่ใกล้เที่ยงเข้าไปทุกที
บอกให้เราไปวัดความดันกับชั่งน้ำหนักเลย
พอเสร็จแล้ว เราก็นั่งพักไม่กี่นาที ชมความทันสมัยของตึกใหม่
เหมือนโรงพยาบาลเอกชนทั่วๆไปแหละค่ะ
แต่กับคำว่ารามาฯแล้ว สำหรับเรา..ภาพมันติดตามาก
ยิ่งเมื่อหลายปีก่อน คนแน่นทุกอณู ไม่มีแม้กระทั่งที่ยืน
คนไข้ต้องนอนบนเตียงรอตรวจกันเต็มทางเดิน
ไปทีไร สุขภาพจิตเสียขั้นสุด .. ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว
หลังจากมีอาคารศูนย์การแพทย์สมเด็จพระเทพรัตน์

ระหว่างก้มเก็บของ ใส่รองเท้าให้เรียบร้อย
ได้ยินคุณพยาบาลเรียกชื่อ ให้ไปที่ห้องตรวจ
เงยหน้า เจอคุณหมอเดินจากเคาน์เตอร์เข้าห้องตรวจไปแล้ว
ร้องเฮ้ยเลย หอบข้าวของ วิ่งอีกรอบ
เคาะห้องป๊อกๆ เข้าไปถึง เอาเสื้อคลุมมาใส่ก่อนเลย
คือ ปกติเราชอบใส่เสื้อแขนกุดไปไหนมาไหน
แต่เวลาพบคุณหมอ ก็พยายามสุภาพไว้ เพราะต้องคุยกันนาน
จะมาคว้านหน้าเว้าหลัง ใส่สั้น คงไม่เหมาะ
(สงสารคุณหมอ ที่ต้องทนดู)

คุณหมอ เห็นสภาพเรา วิ่งมา หอบแฮ่ก ดูไม่ได้
เลยถาม " รีบเหรอครับ "
เราบอก " หลงค่ะ "

เนียนเลย
ไม่ยอมบอกว่ารถติดเลยมาสายนะ ก็ออกจากบ้านช้าเอง จะโทษใคร
>_<
แค่นี้ก็เกรงใจคุณหมอจะแย่แล้ว
เพราะเราไม่เห็นมีคนไข้รอคุณหมอหน้าห้องตรวจเลย
หรือตรวจเสร็จแล้ว ถูกเรียกตัวมาก็ไม่รู้ เกรงใจมากๆ

เดี๋ยวต้องสารภาพบาปที่หยุดยาเองอีก
-"-
ซึ่งเรื่องนี้ คงไม่จบง่ายๆ



+ + + + + + + + +

อ่านต่อ  --->  คุณหมอของเรา [13th]