เราเปิดGoogle ค้นหาด้วยคำว่า "จิตเวช"
ทำให้เรารู้ว่าโรงพยาบาลส่วนใหญ่มีคลินิกจิตเวชให้บริการอยู่
ไม่ใช่แค่โรงพยาบาลเฉพาะทางเท่านั้น
เบื้องต้นเราตัดสินใจว่าจะไปโรงพยาบาลใกล้บ้าน เนื่องจากเดินทางสะดวก
ซึ่งหลังจากเราได้รักษาแล้ว เรื่องนี้ถือว่าสำคัญมาก
เพราะการรักษาโรคทางจิตเวช จะต้องรักษาต่อเนื่อง
ถ้าอยู่ไกลเกินไป มีปัญหาเรื่องการเดินทาง
สภาพจิตใจที่แย่อยู่แล้ว จะพาร่างกายไป ก็ลำบากพอดู
ส่วนโรงพยาบาลเอกชน เราตัดออกไปเลย
ในเบื้องต้นไม่ใช่เพราะค่ารักษา (เรื่องนี้สำคัญทีเดียว เพราะรักษาต่อเนื่อง)
แต่เป็นเรื่องของประกัน เราห่วงเรื่องข้อมูลการรักษา
เพราะเคยป่วยจนต้องผ่าตัด
ทางบริษัทประกันขอประวัติการรักษา ซึ่งเราก็ต้องเซ็นยินยอม
ให้ดูประวัติได้ เพื่อผลประโยชน์ของการเคลมค่ารักษาพยาบาล
ความรู้สึกอุ่นใจก็เป็นเรื่องสำคัญมาก
ตลอดชีวิต..เราคุ้นกับโรงพยาบาลที่เป็นโรงเรียนแพทย์
(ไม่แน่ใจว่าเรียกถูกมั๊ยนะคะ)
ไม่ว่าจะรักษาเอง หรือ พาครอบครัว เพื่อนฝูง คนรู้จักไป
เราไม่เคยเบื่อการที่มีนักศึกษาแพทย์มาซักถาม
หลายคนอยากตรวจกับอาจารย์หมอเท่านั้น แต่เรากลับเฉยๆ
เรายังไงก็ได้ ไม่เรื่องมาก
โรงพยาบาลรามาธิบดี คือ โรงพยาบาลที่ผุดขึ้นมาในความคิด
เราไม่เคยเป็นผู้ป่วยที่นั่นเลย แต่เราคุ้นชินทุกอย่างในโรงพยาบาล
อะไรอยู่ตรงไหน เดินทางยังไง จอดรถตรงไหน อะไรอร่อย
แทบจะหลับตาเดินได้
ถึงแม้ว่า คนจะเยอะจนน่าเบื่อขนาดไหน แต่ความอุ่นใจมันมีมากกว่า
เราจึงตัดสินใจไปรักษาที่โรงพยาบาลรามาฯทันทีในวันรุ่งขึ้น
โดยไม่ได้โทรสอบถามอะไรใดๆเลย ไม่มีข้อมูลว่าจะต้องนัดก่อนหรือไม่
ออกเดินทางแต่เช้ามุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
และทำใจว่า หากไม่ได้รักษา ก็ถือว่าไปทำประวัติคนไข้ก็แล้วกัน
ออกจะคิดบวกเกินไปซักนิด แต่ในสถานการณ์ตอนนั้น
